ჩემი სვეტიცხოველი

  ჩუმად უყურებს ჯიბის საათს მახუცი მწყემსი. რამდენიმე წრეღა აშორებს ობმოდებული ჭიანჭველების მორიგ თავდასხმას. მოფუთფუთე მლოცველები ვალს მოიხდიან სამი სანთლის და მოწყალების გაღების სახით. კართან მდგომთათვის მაინც იყოს ეს დღე ნათელი-იქნებ გადარჩნენ ორი მშიერი თვალის დანახვას. გაუყვებიან ჩუმი ფუთფუთით ფართო შოსეებს... გზის ბოლოს მათი ზეიმიც განიცდის მეტამორფოზას-დიდი რწმენით შესმულ ყანწებსაც ხომ აქვთ ღვთიური ძალა. ის კი იქნება ისეთივე მშვიდი და უტყვი, როგორც ბავშვობის შორეულ დროს-როცა საათის წითელ ციფერბლატზე უფრო ნელი წრეები იხაზებოდა...

  ის კი მოხუცი თვალებით და ბავშვური მოწიწებით გასცქერის იმ თეთრ, ბავშვობის აუსრულებელ ოცნებას, რომელიც პირქუშად მტკვრის და არაგვის შესართავს. ისინი კი პატარა, შავი ხელებით ეხებიან მის სიმშვიდეს,მაგრამ მაინც ვერაფერს აკლებენ.

   პატარა ბავშვის ნაფეხურები ითვლიან წრეებს მარჯვნიდან მარცხნის და ის უყურებს თეთრ სინამდვილეს სხვადასხვა კუთხით და ეშინია, რომ შეეხოს, რადგან თვითონაც არ იქცეს შავ ჭიანჭველად.

    და ტრიალებენ წრეები დაუსრულებლად

    წრიალებენ თეთრი მწყემსები

   ის კი დგას ჯოხზე დაყრდნობილი, დაკოჯრილი ხელებით. გასცქერის შორეულს, როგორც ბავშვობაში და წლებმა მაინც ვერ შეცვალეს მანძილი მათ შორის. საკუთარი ნაბიჯების ზომით შორდება თეთრი სიწმინდე... უკანასკნელ წრეს ითვლის ჯიბის საათი. მოხური მწყემსი ნაბიჯს დგამს ბოლოს ჰორიზონტისკენ-სვეტიცხოვლისკენ მიმავალს..

                                                             

                                                                                                        სოფო გვასალია 12გ

მამუკა ენუქიძე - VI კლასი

მარიამ ენუქიძე VIII კლასი

ჩემი სვეტიცხოველი

ჩემთვის უცხოა

ჩემთვის სხვაა..

ის სხვისია. იმ მოხუცისაა, მთელი ცხოვრება მასზე ზრუნვას რომ შეალია და სიცოცხლის უკანასკნელ წამებში ტაძარში მგალობლებს უსმენს, ტკბება ჰარმონიით, სიმშვიდით....

არ უნდა მიატოვოს, მაგრამ იცის, რომ ღმერთთან მივა... იცის, რომ მისია სვეტიცხოველი და არ ეშინია აქედან წასვლის....

”ჩემი სვეტიცხოველი, ჩემი სიმშვიდე..”- ჩაილაპარაკა თავისთვის მოხუცმა...

უნდა უთხრას, რაოდენ დიდი გრძნობა ამოძრავებს მის მიმართ, მაგრამ სიტვებს ვერ არჩევს. ურჩევნია მგალობლებს უსმინოს და ისიამოვნოს ბოლო წუთებით... ”უფალო, შეგვიწყალენ”.

   სულ პატარა იყო, თეთრ პერანგში, ფეხშიშველმა რომ შემოაბიჯა ეზოში პირველად..თეთრწვერა მოხუცს ეძებდა  ,ღმერთი რომ ერქვა იმას. დარჩა, გაიზარდა და იპოვა თავისი ღმერთი..იპოვა ის, რისთვისაც უნდა ეცხოვრა..

 ყოველ დილით ის პირველი ანთებდა სანთლებს და ლოცულობდა დაჩოქილი. პირჯვარს იწერდა და ჩურჩულებდა: ”ჩემი სვეტიცხოველი”......თავის აზრებს უზიარებდა, მეგობარი იყო მისთვის ტაძარი, რომელმაც გაზარდა, ადამიანად აქცია.

ახლა ძლივსღა დგას ფეხზე..კედელს მიეყრდნო, ყური მიადო და უსმენს.. უმენს თავის ღმერთს, თავის სვეტიცხოველს... უმენს, როგორ ეჩურჩულება მეგობარი, უსმენს ღმერთის ლოცვას..

უხარია, უხარია, რომ ბედნერი კვდება.. ”ჩემი სვეტიცხოველი” .. კიდევ ერთხელ ჩაიჩურჩულა თავისთვის,  ხატს ეამბორა და სული დალია.

                                                                                                            თეკო აბაშიძე

ჩემი სვეტიცხოველი

  ჩუმად უყურებს ჯიბის საათს მახუცი მწყემსი. რამდენიმე წრეღა აშორებს ობმოდებული ჭიანჭველების მორიგ თავდასხმას. მოფუთფუთე მლოცველები ვალს მოიხდიან სამი სანთლის და მოწყალების გაღების სახით. კართან მდგომთათვის მაინც იყოს ეს დღე ნათელი-იქნებ გადარჩნენ ორი მშიერი თვალის დანახვას. გაუყვებიან ჩუმი ფუთფუთით ფართო შოსეებს... გზის ბოლოს მათი ზეიმიც განიცდის მეტამორფოზას-დიდი რწმენით შესმულ ყანწებსაც ხომ აქვთ ღვთიური ძალა. ის კი იქნება ისეთივე მშვიდი და უტყვი, როგორც ბავშვობის შორეულ დროს-როცა საათის წითელ ციფერბლატზე უფრო ნელი წრეები იხაზებოდა...

  ის კი მოხუცი თვალებით და ბავშვური მოწიწებით გასცქერის იმ თეთრ, ბავშვობის აუსრულებელ ოცნებას, რომელიც პირქუშად მტკვრის და არაგვის შესართავს. ისინი კი პატარა, შავი ხელებით ეხებიან მის სიმშვიდეს,მაგრამ მაინც ვერაფერს აკლებენ.

   პატარა ბავშვის ნაფეხურები ითვლიან წრეებს მარჯვნიდან მარცხნის და ის უყურებს თეთრ სინამდვილეს სხვადასხვა კუთხით და ეშინია, რომ შეეხოს, რადგან თვითონაც არ იქცეს შავ ჭიანჭველად.

    და ტრიალებენ წრეები დაუსრულებლად

    წრიალებენ თეთრი მწყემსები

   ის კი დგას ჯოხზე დაყრდნობილი, დაკოჯრილი ხელებით. გასცქერის შორეულს, როგორც ბავშვობაში და წლებმა მაინც ვერ შეცვალეს მანძილი მათ შორის. საკუთარი ნაბიჯების ზომით შორდება თეთრი სიწმინდე... უკანასკნელ წრეს ითვლის ჯიბის საათი. მოხური მწყემსი ნაბიჯს დგამს ბოლოს ჰორიზონტისკენ-სვეტიცხოვლისკენ მიმავალს..

                                                             

                                                                                                        სოფო გვასალია 12გ

ჩემი სვეტიცხოველი

ის ბნელში მიაბიჯებდა და ჭაობში ეფლობოდა. ნაპირს ეძებდა და ნაპირი არ ჩანდა, გასასვლელს ეძებდა და კარი არ ჩანდა. ცხოვრება უდაბნოდ ექცა. სულში ტკივილმა იმატა. ტკივილი გაუსაძლისი ხდებოდა. დღედაღამ, რაღაც გამოუცნობი ხმა ესმოდა.

-         რას შვრები ასე რამჩაგიკლა ნათელი, გზა მიეცი რომ ტაძარში შეგიყვანოს . . . ეძნელა მარტოსულს ტაძარში შესვლა . . .

და სწორედ ამ დროს შეხვდნენ ისინი ერთმანეთს. მან განათებული თვალებით შეხედა და ჰკითხა, რომელი გზით მიდიოდა . . .  კაცი დაიბნა, ვერაფერი უპასუხა, სახეზე ღიმილი გაეყინა, გრძნობა, აზრი გაუქრა, ხელები აუკანკალდა . . . ნუ გეშინია - უთხრა და ფრთხილად მოკიდა ხელი . . .

კაცი კაცს შეხვდა . . . ადამიანი ადამიანს . . . ხელი გაუწოდა.

ჩაბნელებულ სულში ნათლის სვეტი გამოჩნდა. ისინი ორნი იყვნენ, სრულიად განსხვავებული ადამიანები. ერთის ცხოვრება გაუვალი უდაბნო იყო, მეორესი კი - ნათელი გზით მოფენილი. მის სულში სვეტიცხოველი იყო ტაზრად ნაგები. ვერ აიტანა მეგობრის უბედურება და ბნელი არარსებული ცხოვრებიდან ამოიყვანა.

ცხოვრება განათდა, კარი გაიღო, მშვენიერ სულში უკვდავებამ დაისადგურა. ახლოს ზარების რეკა გაისმა. ცა გაიხსნა . . . ის კი მშვიდად მიუყვებოდა ტაძრისკენ მიმავალ ბილიკს.

ქეთი გრიგალაშვილი  -  9ა კლასი